دوحه امروز (یک‌شنبه، ۱۰ سرطان) میزبان سومین دور نشست درباره افغانستان است.
پیش‌نویس دستورکار این نشست نشان می‌دهد که حقوق بشر و دیدار با نمایندگان احتمالی زنان و جامعه مدنی در آجندای این نشست وجود ندارد.
روزمری دی‌کارلو معاون ملل متحد که رهبری نشست دوحه در باره افغانستان را بر عهده دارد می‌گوید از حضور هیئت طالبان در این نشست «بسیار خوشحال است».
ذبیح‌الله مجاهد سخنگوی طالبان که رهبری هیئت طالبان در نشست دوحه را دارد می‌گوید در باره حضور نمایندگان جامعه مدنی افغانستان بعدا صحبت خواهد شد.
او می‌گوید در نشست دوحه موضوع افغانستان به عنوان یک کشور مطرح است.
به گفته او، جامعه مدنی افغانستان موضوعی مربوط به افغانستان است و با «افغان‌ها مطرح خواهد شد».
مجاهد که در لابی هتل محل برگزاری نشست دوحه با پرسش‌های خبرنگاران مواجه شد، ترجیح داد به جای گفت‌وگو با خبرنگاران دهلیز هتل را ترک کند.
سهیل شاهین، عضو هیئت طالبان اما که مجاهد را همراهی می‌کرد، در پاسخ به یکی از سوالات گفت که این گروه مشروعیت داخلی دارد.
سهیل شاهین مدعی شد که «اگر مشروعیت داخلی نداشتیم، ما نمی‌توانستیم به اشغال پایان دهیم.»
آقای شاهین می‌گوید حدود سه سال بسته بودن دروازه مکاتب به روی دختران، «حقیقت را منعکس نمی‌کند.»
از سوی هم حسین کاظمی سفیر و نماینده ویژه ایران برای افغانستان که در این نشست حضور یافته در اکس نگاشته است: «به امید ایجاد حکومت فراگیر در نشست دوحه شرکت می‌کنم».
او هدف از اشتراک هیئت ایرانی در این نشست را «بیان نگرانی‌های تهران درباره افغانستان» و همچنین توضیح سیاست‌های انسان‌دوستانه کشورش عنوان کرده است.
همزمان با برگزاری سومین نشست دوحه، حبیبه سرابی، نبیله مصلح و زیبده اکبر سه تن از نمایندگان زنان افغانستان که در این نشست از سوی سازمان ملل دعوت شده‌اند، آن را تحریم کرده‌‌اند.
حبیبه سرابی صبح امروز (یک‌شنبه، ۱۰ سرطان) با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که: «من دعوت‌نامه‌ای از یوناماUNAMA برای شرکت در جلسه نمایندگان جامعه مدنی در تاریخ ۲ جولای در دوحه دریافت کرده‌ام. در حالی که نقشه راه سازمان ملل، ارائه شده توسط هماهنگ‌کننده ویژه سازمان ملل برای ارزیابی مستقل را تأیید می‌کنم، در این جلسه در دوحه شرکت نخواهم کرد.»
بسیاری از زنان معترض همزمان با برگزاری نشست دوحه در کشورهای مختلف در واکنش به این نشست آنرا شرم آور دانسته اند.
این زنان می‌گویند که با افزایش روزافزون محدودیت‌های طالبان علیه زنان در افغانستان، جامعه جهانی نباید موضوع سرکوب زنان و محرومیت آنها از حقوق اساسی را نادیده بگیرد.